Caleb House - Ambon (Maluku)

Lieve familie en vrienden,

Hier dan eindelijk een levensteken vanuit Ambon Manisé waar ik inmiddels alweer aan mijn 4e week bezig ben bij Caleb House (Panti Asuhan/Weeshuis/Orphanage). Hartelijk dank voor al jullie reacties.

Het lukt me niet altijd om naar het internetcafé te gaan en als het me lukt duurt het heel lang met het loaden. Inmiddels heb ik een andere internetcafé gevonden (Gorila 1 en 2) die sneller is dan waar ik eerst was. Mijn eigen kleine laptop heeft een virus dus daar kan ik nog niet mee aan het werk. Gelukkig heeft Caleb House ook computers die nu werken. Dank zij de donaties die ik heb ontvangen vanuit Nederland van: Sos Timisela, Ds Rumamory, Ally Thomas, Hans and Joey vd Werff (Joey heeft zelfs geld uit zijn eigen spaarpot gehaald!), afd. Handel Almelo en klas 2HF (BUP) heb ik o.a. verschillende onderdelen voor de computers kunnen kopen, zodat die nu werken en zelfs een printer kon er nog bijgekocht worden. Daarnaast heb ik zeven woordenboeken gekocht voor diegenen die naar de universiteit gaan (Engels-Indonesisch/Indonesisch-Engels), Engelse boeken (voor de lessen die wij geven) en twee hele dikke woordenboeken (Engels-Indonesisch/Indonesisch-Engels) voor de bibliotheek hier, ook een oom (Opir) uit Latuhalat is langsgekomen om de kinderen een workshop te geven in het maken van leuke dingen met cengké (een van de bekendste kruiden uit Maluku), slippers en paraplu’s (het regent hier heel heel veel (regentijd)) voor diegenen die het nog niet hebben zodat ze “droog” naar school kunnen. NAMENS ALLE KINDEREN VAN CALEB HOUSE HARTELIJK DANK!

Voordat ik verderga zal ik eerst bij het begin beginnen.

Op zaterdag 3 juli was eindelijk de dag aangebroken dat ik richting Schiphol kon gaan om na 3 jaartjes weer eens op Ambon te zijn. Ditmaal niet alleen voor vakantie, maar ook om iets nuttigs te doen. Iets nuttigs doen betekent voor mij vrijwilligerswerk gaan doen bij het Caleb House. Voordat dit gebeurde moest natuurlijk nog het een en ander gebeuren. Naast het kijken naar de vele voetbalwedstrijden (WK), huis opruimen, moest er ook nog ingepakt worden. Daar ik meestal met een rugzak reis wilde ik dit keer een koffer meenemen, omdat ik merendeels op een plek zal verblijven. Gelukkig kon ik die van Esterlina lenen. Het inpakken ging niet zoals ik wilde maar uiteindelijk op zaterdag 3 juli om 05.00 uur was mijn koffer ingepakt. Tegen half 7 kwamen Robert en Esterlina (op krukken) mij ophalen om me naar Schiphol te brengen. Na een korte stop onderweg, voor een kopje koffie, kwamen we tegen een uur of half 9 op Schiphol aan. Esterlina en ik gingen alvast in de rij staan terwijl Robert de auto ging parkeren. Binnengekomen zagen we dat er al een hele hele lange rij mensen stonden (vertrekhal 3/rij 19) aan de balie van Garuda, die nog moesten inchecken. Merlyn, Gert en Myriam die ook richting Ambon gaan waren al ingecheckt. Inmiddels was ook Monica gekomen om afscheid te nemen. Ook onze Johnny en zijn vrouw Gé kwamen nog even afscheid nemen, zij waren ook op Schiphol om Nashara en Gregor op te halen die die ochtend terugkwamen uit San Francisco. Binnen 45 minuten kon ik inchecken. Robert, Esterlina, Monica en ik gingen nog even koffie drinken en na afscheid van hen genomen te hebben ben ik naar binnen gegaan want bij de douane stond weer een lange rij mensen. Je wist dit van tevoren want de vakantietijd was aangebroken.

Om 10.30 uur ging ik samen met Ash en Rachelle uit Zwolle, richting de gate waar ons vliegtuig klaarstond. Ash en Rachelle zijn 2 leuke zusjes die voor 3 weken, voor het eerst alleen, op vakantie gingen naar Bali waar ze bij hun tante en oom gaan logeren. De vlucht zou om 11.00 uur zijn maar het liep uit tot 11.30 uur. Ik had een leuke plek om te zitten. Ik had om een aisle seat gevraagd en kreeg die ook. Helaas zat er naast mij iemand die heel nadrukkelijk aanwezig was. Hij had om een aisle seat gevraagd maar moest in het midden zitten en vroeg mij of ik wilde ruilen. Ik zei dus nee……Nou, nou die kerel werd me daar een beetje pissig en zei tegen zijn dochter naast hem “ ik zal de hele reis vaak naar de wc gaan, zodat zij elke keer voor mij moet opstaan”. Ik deed net of ik hem niet verstond (hij is een Surinamer van Javaanse afkomst) en ging gewoon verder de krant lezen. Na 10 minuten was hij een beetje gekalmeerd en kon ik gewoon met hem praten.

De vlucht op zich verliep goed. Het eten was uitstekend en een ieder heeft voor zijn stoel een “eigen tv”. Daar ik de hele nacht niet geslapen heb, heb ik voor we in Dubai aankwamen genoeg tijd om mijn oogjes dicht te doen. Na 6 uurtjes vliegen kwamen we in Dubai aan waar we voor een half uurtje nog even onze beentjes konden strekken. Merlyn, Gert, Myriam, Ash, Rachelle en ik liepen nog even een rondje op Dubia’s vliegveld.
Teruggekomen in het vliegtuig ging de man die naast mij zat, achter ons zitten want daar kwam een aisle seat vrij. Gelukkig……..De reis vanaf Dubai naar Jakarta verliep ook rustig en na 10 uurtjes vliegen kwamen we eindelijk op het vliegveld van Jakarta aan (Soekarno-Hatta). Inmiddels was het zondag 4 juli, 8 uur in de ochtend (plaatselijke tijd/Jakarta: verschil met Nederland 5 uurtjes later/Ambon: 7 uurtjes later). Merlyn, Gert, Myriam en ik werden opgewacht door iemand van het FM7 resort hotel, waar we tot ‘s avonds zullen verblijven voordat we weer verder vliegen naar Ambon. De jongeman stond al klaar met een naambordje met mijn naam erop. Nadat we de koffers hadden gingen we eerst geld wisselen, koers van die dag was laag: Rp 10.800 voor € 1,--). Buiten stond een busje klaar om ons naar het hotel te brengen. Het was ongeveer 10 minuten rijden vanaf het vliegveld. Na het inchecken in het hotel konden we naar onze kamer. Wow wat een ruimte, een grote bed, een eigen douche (met warm water), dit was ik niet gewend. Meestal slaap ik in hostels waar je een kamer en douche deelt met 4-30 personen en slaapt op stapelbedden.

Het hotel heeft ook een internetcafé, een zwembad, een kapperssalon, fitnesscentrum, een restaurant en een plek waar je gemasseerd kan worden. Met z’n vieren gingen we nog wat eten in het restaurantje (heerlijke Indonesische en Maleisische gerechten) en gingen daarna nog even rusten. Onze vlucht die avond naar Ambon was pas om 00.50 uur, dus we hadden genoeg tijd om te doen wat we wilden. Ik heb mijn koffer nog even uitgepakt en opnieuw ingepakt want vanaf Jakarta-Ambon mag je maar 20 kg baggage meenemen. Vanaf Schiphol-Jakarta 30 kg. Tegen 21.30 uur hebben we ons bij het hotel uitgecheckt en om 22.00 uur waren we weer terug op het vliegveld. Daar we met z’n vieren waren werden onze koffers gezamenlijk ingecheckt en met vier koffers kwamen we tot 80 kg. We waren wel iets te vroeg maar beter te vroeg dan te laat niet……….Wat doe je dan als je ergens te vroeg bent? Juist ja nog even wat eten….een mie goreng of een bakso (met hele grote ballen) gaat er altijd in. Ik zag nog een paar bekenden uit Vaassen (fam. Marlisa) die ook richting Ambon gaan.

I.p.v. 00.50 uur ging onze vlucht met Batavia Air om 01.15 uur. Na een rustige vlucht, hele weg geslapen, kwamen we om 06.30 uur (plaatselijke tijd) op het vliegveld van Ambon, vliegveld Pattimura in Laha aan. Merlyn, Gert en Myriam werden opgewacht door Merlyn’s ouders en ik werd opgehaald door Anies Joël (de man van Paulien) die mij naar hun huis bracht in Kusu2 Sereh. De rit vanaf Laha naar hun huis duurde ongeveer 45 minuten. I.v.m. de WK 2010 was heel Ambon bijna oranje gekleurd. Af en toe zie je wel een Braziliaanse, Argentijnse of een Duitse vlag. Je zag hele grote Nederlandse vlaggen, Oranje KNVB vlaggen, stickers op auto’s/brommers met het teken van de KNVB, een oranje brommer met de naam van Van Bronckhorst erop. In Kusu2 Sereh werd ik welkom geheten door Paulien en haar moeder. Je voelde je er meteen thuis. Ik zou die avond bij hen overnachten want de directrice van het weeshuis, U. Nona Lewerissa, was nog niet terug van haar reis naar Papua. Nog even wat ontbeten: brood met kaas en koffie, mandi (douchen), uitrusten (alweer), even kletsen met tante Parera die er nog goed uitziet voor haar leeftijd. Later kwam Via nog even langs om mij te begroeten. ‘s Avonds met Paulien nog wat bijgekletst. De volgdende dag zal ze me naar Caleb House brengen.

6 juli – 27 juli 2010
Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt werd ik naar Caleb House gebracht door Paulien en haar zoon. Het was nog vakantie dus de meeste kinderen waren thuis. Een aantal waren nog niet terug. De meesten komen van het eiland Ceram, een paar uit Haruku en Saparua. Na een eerste kennismaking met Usie Nona en mijn kamergenote, Ka Enty uit Jakarta die hier voor 3 maanden vrijwilligerswerk doet, ging ik mijn spullen uitpakken. Er zijn 2 slaapzalen met stapelbedden, een voor de jongens en een voor de meisjes.

In totaal zijn er 32 kinderen (15 jongens / 17 meisjes), 10 – 19 jaar, die hier verblijven. Een paar hebben nog beide ouders maar de meesten hebben of alleen nog een moeder of alleen een vader of helemaal geen ouders. Men krijgt hier een kans om zich verder te ontwikkelen en dit betekent naar school gaan, 3x per dag een warme maaltijd en veel liefde. Het geloof (faith) staat helemaal bovenaan bij hen. Het knuffelen met een varken is helaas niet doorgegaan want men houdt hier geen varkens meer. Het kostte te veel tijd met het voederen en het heeft geen meerwaarde. Er is een vaste programma die de kinderen volgen. ’s Morgens om 05.00 uur opstaan, bed opmaken, ontbijten, bidstond, mandiën (douchen): vanuit een grote bak met water gooi je met een klein schepje water (koud) over je heen. Bij de dames is het echt een file, vooral in de ochtend. De meesten gaan in de ochtend naar school (dit kan per week veranderen) en een paar hebben pas na 12.00 uur les. De school is van maandag t/m zaterdag. Dit betekent niet dat je heerlijk in je bed mag liggen.....Zelf ga ik ’s morgens niet naar de bidstond maar ben wel wakker. Ka Enty en ik zorgen er wel voor dat de kinderen uit bed komen. Dit gaat niet altijd van harte maar ......Elk kind heeft een bijbel waaruit men voorleest en de meesten (behalve de nieuwelingen) kennen de liedjes uit hun hoofd.

De studenten beginnen pas later in augustus/september maar ze moeten nu al vaak naar de universiteit om nog dingen te regelen. Het eten wordt verzorgd door Mama Au die 3 kinderen heeft die hier ook wonen. Haar man is tijdens de kerusuhan (onrust) vermoord. Zij wordt bijgestaan door een paar meiden die haar helpen, elke dag hebben anderen deze taak, met het voorbereiden van de maaltijden. Er wordt hier 3x per dag warm gegeten. Dit betekent rijst (of bubur (rijstepap), vis en groenten. Ook wordt er bijna elke dag papeda (sagopap) met tjolo2 gegeten.......Sadap o........en elke ochtend wordt er vers sambal gemaakt. Ik dacht eerst dat ik sambal kon eten als je ziet hoe deze kinderen sambal eten.....

Elk kind wast ook zijn/haar eigen kleren (en ook die van mij), hangen het op en na dagen als het droog is zelf strijken. Daar het nu regentijd is duurt het heel lang voordat de kleren droog zijn. Op dit moment schijnt de zon.....’s Middags is er tijd om te rusten, dan ga je even een paar uurtjes op je bed liggen of lezen/slapen. Als iedereen weer thuis is dan gaan ze huiswerk maken, in de keuken helpen, water halen of vegen. Na het eten is er weer bidstond. Daarna is het alweer bedtijd en dan gaat ook iedereen naar bed (tussen 22.00 – 23.00 uur). Tv kijken is alleen op zaterdagao\vond en zondagavond. Een keer in de week gaan de studenten naar Engels les (gegeven door een Australiër) en elke donderdag en zaterdag gaan ze ’s avonds naar een jeugddienst. Diegenen die achterblijven gaan hier naar de bidstond. Elke zondag gaan ze naar de kerk of in de ochtend of ’s avonds. In deze 4 weken dat ik hier ben, ben ik nog niet meegeweest maar een dezer dagen zal ik meegaan.

De eerste 2 weken dat ik hier was, nam en kreeg ik de tijd om elk kind te leren kennen. Ik ging dan met elk kind een voor een praten om te weten wie ze zijn. Daarnaast was natuurlijk ook het WK2010 aan de gang. Ik had oranje ballonnen meegenomen en een paar posters van het Nederlandse elftal die direct door de kinderen opgehangen werden in de slaapzalen. Ook een vlag van Feyenoord hangt buiten het gebouw! Het Oranje elftal is leuk maar Feyenoord is natuurlijk leuker. De meeste kinderen waren voor Oranje. De wedstrijd van Duitsland-Brazilië konden we niet zien want het licht viel weer uit......Dit gebeurt een paar keer per dag. Gelukkig niet tijdens de finale. Bij ons werd de wedstrijd hier pas om 03.30 uur uitgezonden. Dit betekent of je gaat vroeg naar bed en gaat om 03.00 uur uit bed of je blijft de hele nacht wakker en slaapt dan later een beetje uit tenzij je naar school gaat. Toen Nederland van Brazilië won werd het hier op Ambon heel uitbundig gevierd. Men reed met auto’s (al toeterend), brommers met Nederlandse/Oranje vlaggen door de straten en er werd rotjes gegooid. Toen Nederland de finale verloor was het heel stil .......Ach Spanje heeft verdiend gewonnen!

Vorige week zijn Ka Enty en ik begonnen met het geven van Engelse lessen en computerlessen. Elke dinsdag en donderdag, in de ochtend en later op de middag geven we Engelse les. Zij aan de kleinsten en ik aan de groteren. Op school krijgen ze ook Engels maar niet zoveel conversatielessen. De andere dagen, maandag-woensdag en vrijdag geven we samen computerlessen. De kinderen zijn heel erg leergierig,gemotiveerd en heel lief. Alhoewel ze nog een beetje verlegen zijn, bang om fouten te maken want dan wordt je door de anderen uitgelachen. Je moet ze steeds uitleggen dat het niet erg is om fouten te maken want daar leer je het meest van.. Erg, erg leuk om te doen........Ik heb er geen spijt van dat ik dit doe. Het leuke is dat alles gemoedelijker gaat hier. Het is ook veels te warm om je druk te maken. Daar het nu regentijd (moesson) is op Ambon, heeft het meer geregend sinds ik hier ben dan mooi weer. Bijvoorbeeld vanmorgen heeft de zon nog geschenen en nu tegen 13.00 uur regent het heel heel hard.

Bruilof van Merlyn en Gert
Merlyn en Gert zijn op Ambon om hier te gaan trouwen. Op vrijdag 9 juli jl ben ik met U Nona naar hun bruiloft gegaan. Eerst naar de kerkdienst en daarna het feest. Achterop de brommers (Ojek) gingen we vanuit Air Kaki Setan richting Batu Gaja waar de kerk was. Heuveltje op en heuveltje af, door de smalle straatjes van de wijk Batu Gaja en uiteindelijk kwamen we bij de kerk aan. De kerkdienst was eerst gepland om 15.00 uur maar het was veranderd naar 18.00 uur. Gelukkig maar want om 15.00 uur was het nog te warm. Wij waren een van de eersten die al in de kerk zaten. Tegen een uur of 18.00 uur kwamen eindelijk de bruid, bruidegom en haar familie. Ook Anies, de oom van Merlyn, was er ook. Het was een verrassing dat hij er was want tegen iedereen vertelde hij dat hij op vakantie ging naar Brazilië, het was dus Ambon. Hij was ook de getuige voor Gert. Na een korte dienst en het officiële gedeelte werd er ook heel mooi door een grote jongerenkoor gezongen. Na de dienst gingen we allemaal lopend naar het huis van Merlyn’s ouders. Gelukkig was het niet zo ver om te lopen. Men had een hele grote tent naast het huis gezet. Er werden grote planken op de rivier gezet die naast het huis liep. Er waren veel genodigden. Om beurten kon je het bruidspaar feliciteren en daarna kon je eten halen (buffet: met o.a. rijst, groenten, vlees, kroepoek). Ook was er een bandje met o.a. Herry Alfons die jaren geleden ook in Wierden was geweest. Wij bleven niet tot het einde want het was al inmiddels 22.00 uur geweest maar het feest was nog niet aan de gang. De meeste mensen waren nog aan het eten. Op de terugweg gingen we weer achterop de brommers zitten en gingen eerst heuveltje op en dan weer af.......mijn brommer ging heel moeizaam maar uiteindelijk waren we weer terug bij het Caleb House.

Tot de volgende keer......

Tjium manis/Liefs en kusjes van

Ka Inky

P.S.:
1. Dit is mijn nummer in Indonesië als je me wilt sms-en: 00 62 81236204613.
2. Ik probeer een paar foto’s bij dit verslag te doen, mocht het niet lukken dan wordt het de volgende keer .......